Hoofdstuk 5: in het atelier

Evy en Elly stonden naast elkaar in het atelier. 

Er was een probleem opgedoken. Meer en meer oudere mensen trokken zich terug, vaak om kleine problemen met de tech, soms met flauwe excuses, kleinkinderen die een kamer nodig hebben, een nieuwe bloemschikhobby, dat soort dingen...

Evy had er al een tijd haar hoofd over gebroken, dit leek heel sterk op wat ze twee scholen geleden had meegemaakt. Toen was het initiële succes ook van voorbijgaande aard. Anders, toen waren het andere leerlingen, die dwars begonnen te doen, die aanhaalden dat Evy niet moest bepalen of zij blikjes frisdrank namen, met het vliegtuig op reis mochten gaan of zelfs hun papiertjes op de grond mochten gooien: "Het was hun leven, en niemand moest hen zeggen wat ze wel of niet mochten doen..."

Op één of andere manier voelde dit hetzelfde, maar anders. 

Evy, je staat weer te dromen. We moeten verder werken aan dit systeem. De universiteit heeft een biologische coating ontwikkeld, zodat de poly-ethylenen van de bidons niet meer afgebroken worden door de microben. 

Evy kwam met een ruk terug in het hier en nu, keek verward maar kreeg snel haar rust terug. Deze school was waar ze altijd van gedroomd had, en dat liet ze zich niet zomaar afnemen. 

We moeten ons niveau opkrikken. We nemen alle feedback, hoe onzinnig ook, en we houden er rekening mee. We geven de mensen een groter deel. 

Waar heb je het over? 

Die afhakers. Er klopt iets niet. Ik heb dit nog al meegemaakt. Een tijd geleden begon ik ook ergens te geraken en toen werkte er iets of iemand tegen... Ik kan er mijn vinger niet op leggen, nog niet, maar er klopt iets niet. We moeten harder werken.

En weg was ze.