Hoofdstuk 1 : eerste schooldag

Evy keek nog eens om en zag haar papa in de verte de hoek omgaan. Dit was de vierde school in zes jaar, de vorige drie keren was ze moeten weggaan omdat de andere kinderen haar een freak vonden. Deze keer ging ze het anders aanpakken. Haar papa weghouden bij de school, en zelfs low profile.

Evy liep de speelplaats op. Ze had alle badges en stickers van haar schooltas gehaald, en had een onopvallende groene jas aan. De jas met alle extinction rebellion en bite back tags lag thuis, diep in de kast.

Ze zag een jongen een papiertje weggooien, zomaar op de koer. In haar vorige scholen zou ze hem direct aangesproken hebben, maar ze hield zich in en wandelde door. 

Hier en daar zag ze groepjes staan, maar ze hield zich afzijdig, de bel zou wel snel gaan, en dan was dit moeilijke moment ook weer voorbij.

De directeur sprak haar aan: welkom, Evy, je zit in de klas van juf Veerle. Het was de enige klas waar nog plaats was, juf Veerle zal je ontvangen, ze staat daar.

Met een klein hartje liep Evy naar de aangeduide juf, waar een klein groepje kinderen rond verzameld was.

Rickert, jij gaat... Juf Veerle brak haar zin af, toen ze Evy zag. Jij bent Evy, juist? 

Evy stamelde iets, maar voor haar zin ten einde was, was juf Veerle alweer aan het woord:

Rickert, zie jij het zitten om Evy een beetje wegwijs te maken? 

Zeker. Geen ik haar de light-versie, en hij knipoogde. Ja, hoor, doe maar, we willen haar niet te veel shockeren, hé. Inderdaad. 

Rickert gebaarde haar te volgen, wat ze schaapachtig deed. Dit was zo niet zichzelf, maar ze hield zich in haar rol: niet opvallen. 

Kom, langs hier. Ze liepen het schoolgebouw binnen. Evy durfde niet echt rond te kijken, en ze focuste zich op Rickert, die niet zo on-knap was eigenlijk. Hij was een beetje groot en slungelig, maar verder zag hij er wel goed uit. Voor een zesde-klasser, dwong ze zichzelf eraan toe te voegen, en jongens waren altijd achter. 

Rickert zei niks, maar loodste haar voorbij allerlei kasten en lokalen. Totdat hij bij een lokaal aankwam. Hier is het.

Evy durfde voor het eerst rondkijken, de hele klas hing vol, maar dan ook echt vol. Dit was te veel voor haar, ze voelde hoe de muren op haar afkwamen, er waren simpelweg te veel dingen om naar te kijken, ze kreeg zelfs geen zicht op wat er precies allemaal hing: dingen. Ze greep haar boekentas en zwaaide die met een grote zwier op de bank.

Waar zit ik? Kom hier maar naast mij zitten, op de eerste rij. Jij hebt autisme, hé? 

Hoe weet je dat? Elly reageerde ook zo, toen ze de eerste keer in onze klas kwam, ze dook ook in elkaar. We hebben samen uitgezocht, en kwamen tot de oplossing dat je de klas in stukken, hoeken moet opdelen, en ze zo moet leren kennen: we hebben zelfs grote lange linten geplakt: dat is de recyclage-hoek, dat is de nieuwe-energie-hoek... Het drong niet echt tot Evy door. Ze was dus niet de enige met autisme, dat wel, maar de rest wat Rickert zei had evenzogoed Chinees kunnen zijn. Hij ratelde eigenlijk, zou hij zenuwachtig zijn, dacht ze? 

Ze haalde haar pennenzak uit, lap, vergeten die slogan "every life saved is a victory" eraf te vegen.

James is ook vegan, de rest van de klas zijn ofwel veggies ofwel parttimes. Ik eet nog vlees wanneer ik moet van mijn moeder, verder niet. Het is wel een strijd, ze denkt zo ouderwets.

Wat? 

Hij zag waarschijnlijk de bevreesde blik in haar ogen. Ze duwde de pennenzak terug in haar boekentas, ze zag dat ze haar map ook niet had opgekuist en begon met haar vingers aan haar kralen te prutsen. Dat gaf normaal rust, maar nu niet echt. 

Ze hoorde de bel. Druppelsgewijs kwamen de kinderen binnen, in kleine groepjes, soms iemand alleen, met de juf als laatste. 

Kinderen, we hebben vandaag een nieuwe leerling, Evy, doen jullie jullie best om te zorgen dat ze zich wat thuis voelt? Denk eraan, onze school is waarschijnlijk anders dan haar vorige school. We gaan een kring-light doen. De projecten doen het allemaal ook goed, dus er moet niet op alles teruggekomen worden. Vormen jullie de kring, Anders en Ellen? 

Wie leidt de hout-groep vandaag? Rickert. Wie neemt er verslag? Ellen. 

Wat is er te melden Rickert? Vandaag krijgen we 7 nieuwe zakken van de trappenman. Ik heb al gezegd dat dat eigenlijk moet geregeld worden door de grond-groep, want al wat wij doen is dat zaagsel ophalen en doorgeven? 

James, de leider van de grond-groep, zweeg. Iedereen wist dat Rickert en James alletwee de grond-groep hadden willen leiden, en nu was er een soort compromis, waar niemand echt tevreden mee was, situationeel leiderschap, hij die er het meeste van "wist" was de leider, de andere leidde de hout-groep. Die twee maakten er een sport van elkaar te duvelen, hoewel ze stiekem wel goeie vrienden waren. 

Eva, het liefje van James, riep naar Rickert dat ze niet elke keer de regels gingen veranderen, de assistent van de trappenman kende de hout-groep en dat ging problemen geven als ze iemand anders stuurden, of was hij de vorige keer vergeten, waarbij al dat zaagsel op de straat terechtgekomen was, en de assistent was moeten gekalmeerd worden. 

Waarop Delfien ook begon te roepen en Ellen hen allen ter orde riep. Eén tegelijk!

Evy wist niet wat haar overkwam, zoveel prikkels. Ze keek rond om te kijken of ze kon zien wie Elly was. Een bruggehoofd. Ze kon haar er niet direct uithalen. 

Juf Veerle keek geamuseerd toe. Zo, kinderen, dit zien jullie als de light-versie, en voor iemand met autisme? 

Heeft zij ook autisme? Het vierde meisje van rechts keek in haar richting. Vervolgens keek iedereen in haar richting. Ze voelde zich rood worden. Elly stond op en kwam in haar richting, het meisje naast haar stond op en amakte plaats. Wat een gestoorde bende, hé? Moet Rickert je begeleiden? Kom maar bij mij. Heeft hij je verteld van de hoeken? Volg gewoon de linten, en beperk je daartoe, totdat je de hoek goed kent, en dan ga je verder...

Juf Veerle greep in. Elly, wees eens wat kalmer, Evy heeft geen ADHD zoals jij. 

Evy begreep het niet. In de vorige scholen was ASS iets dat onder de tafel geveegd werd, hier liepen ze er bijna mee te pronken. 

Ze keek rond. De aandacht van de andere kinderen was anders dan normaal. Normaal keken ze haar aan alsof ze een freak was die uit een bokaal ontsnapt was, deze kinderen leken oprecht geïnteresseerd. 

Een kleine jongen stak zijn hand op. Ja, Lars, zeg maar, zei Ellen. 

Ik wil wel met haar in een team, zei hij.

Ik ook, ik ook, ik ook.

Rustig kinderen, ik weet dat jullie enthousiast zijn, maar jullie weten ook van de eerste dagen van Elly dat we ruimte moeten geven. 

Er was zoveel dat niet klopte. Op andere scholen, als ze al iets deden, was dat zoveel mogelijk prikkels wegnemen, van koptelefoons tot schermen rond haar bank, kinderen die fluisterden, hier was het een zottekot, terwijl ze wel bedacht dat die kinderen een heel andere kijk op ASS hadden. Op toch op haar. 

Lars, jij mag met Rickert, Evy onder je vleugels nemen. Ik denk overigens dat ze het goed doet, maar dat het nu wel genoeg is, nemen jij haar mee naar het atelier, zodat Rickert en James verder kunnen bekvechten. 

gegniffel. iemand onbestemd die Ja zei. 

Hallo, ik ben Lars, ik ben hoogbegaafd, ik zeg het altijd als eerste, omdat kinderen me anders raar vinden, of denken dat ik een dikke nek heb.

Jij bent even mijn beste vriend, wie je ook bent, omdat je me hier wegbrengt. 

het atelier was een grote zaal, veel leger dan het klaslokaal, met hier en daar een tafel met wat toestellen op.

Hier resideert de hout-groep, waarvan ik de ondervoorzitter ben. En tussen ons, als die twee niet bekvechten, wat bijna nooit is, Eva was eerst met Rickert, weet je wel, dan luisteren ze wel naar mij...

Evy voelde hoe de rust terugkeerde. de kralen deden hun ding, voorspelbaarheid introduceren, en de leegte van de ruimte was ook welkom. Ze slaagde erin iets uit te brengen: wat doet de hout-groep eigenlijk?

Ik ben blij dat je het vraagt, de hout-groep verzamelt hout en verwerkt het. Soms tot compost, soms tot kippenhokken, wormenbakken, trellismateriaal. Evy wist niet wat ze hoorde. Dit was haar taal...? Wormenbakken, zoals voor compostwormen? Zeker, de hout-groep ontwerpt en bouwt wormenbakken, installeert ze waar nodig in de stad, en als de mensen dat willen, onderhouden ze die ook, in ruil voor wormencompost, natuurlijk. 

Wat? Als ze die zin had uitgesproken in één van haar vorige scholen, waren de blikken afgedwaald naar hun gsm nog voor ze aan het einde van de eerste was geraakt. Toch bleef ze op haar hoede. 

Hoe vaak gebeurt dat? 

Op dit moment zitten we tussen de 300 en de 400 bakken, waarvan we er een 80-tal zelf beheren. 

Wat? En wat gebeurt er dan met al die wormencompost? 

Die wordt verkocht. Of gebruikt bij de residenten.

De wat? 

De residenten. Mensen die een deel van hun tuin, of een kamer ter beschikking stellen, en waar we in ruil voor een beetje opbrengst en veel burenliefde sla en kruiden kweken. Met de opbrengst van de wormencompost, en andere dingen, kopen we het materiaal nodig. De mensen investeren zelf een derde, en klaar is klara. Ikke uitgedacht.

Lars blonk, groeide tien centimeter. 

Man, die is vol van zichzelf, dacht Evy. Dan was die Rickert... Ze brak die gedachte af. Toch niet weer... 

Voor de tweede keer die dag had Evy een overload, maar anders deze keer. Ze durfde er nog niet aan toegeven, maar deze school was blijkbaar anders.