Hoofdstuk 2: Dag 27

 Evy was ondertussen geïntegreerd. Had al vier zones van de klas ontdekt en had geleerd dat de klas diende als inspiratie, waarbij de chaos toeliet verbanden te zien die er anders niet te zien vielen. 

Ze wist ondertussen dat de vuilbak veel minder vaak geleegd werd, om te leren zien hoeveel vuilnis ze nog veroorzaakten, en om voeling te houden met dat vuilnis. Zoveel plastic, zoveel karton, papier, zoveel groenten-en fruitresten. 

Ze had zich gisteren ingeschreven voor de tek-groep. Haar getwijfeld over de hout-groep, maar ze ging Rickert een beetje uit de weg, dus was het de tek-groep. Al was het ook maar om Lars wat op afstand te houden. 

Eva leidde die groep, Eva, het liefje van James, bleek eigenlijk best aangenaam te zijn, eens ze doorhad dat Evy niet op James was. Als Lars niet in de weg liep, vertelde ze zelfs af en toe wat dingen, die Evy klasseerde als ongeschreven regels, waarvan ze wist dat die haar vaak onduidelijk waren, maar waarvan ze ook wist dat die ontzettend belangrijk waren. Haar vader had eens gezegd dat zij eigenlijk een onthaalbrochure nodig had, maar dat dat niet eens gebeurde bij bedrijven die er subsidies voor kregen, laat staan op scholen. 

Ze zag nog een paar gezichten uit haar klas - die blijkbaar veel leiders bevatte - maar ook kinderen uit andere klassen. 

Eva begon te praten, met haar zachte stem, die Evy eigenlijk redelijk snel geruststelde. geen geroep of te onverwachte dingen, in een ruimte die even leeg was als het hout-atelier. Ze had eens gevraagd hoe het zat met dat contrast, en naast de inspiratie, diende het voor haar en Elly in het bijzonder als afspiegeling van de echte wereld, waarin je ook niet plots alle prikkels kon wegnemen, daar waar de klas vol was, ook voor de inspiratie, waren de ateliers leeg om mee te beginnen, en geraakten die vol, zoals een leeg canvas vol met verf geschilderd werd. 

het project vandaag is de bidons ontwerpen. Eén van de kleintjes vroeg haar om dat project nog eens uit te leggen, waarop ze vol vuur begon te vertellen dat die bidons diende om water van vervuilde locaties te zuiveren, met behulp van gerecycleerde bidons, de eerste vaten met keien en zand gevuld, de latere met microbieel materiaal dat de bio-groep samen met de universiteit ontwikkelde. De inhoud van die bidons was hun taak niet, zij kregen een opdracht om een omgeving te creëren waarin het water een aantal dingen zou doen, en waar met het water een aantal dingen gedaan werd: bidons, kleppen, buizen, stellingen om water van hoog naar laag te brengen, enz. 

De groep splitste zich in vier deelgroepjes, waarbij Eva aan de grote tafel bleef zitten. Eva gebaarde Evy dat ook te doen. na een tijd kwamen de andere groepen beetje bij beetje feedback geven aan Eva, die alles noteerde, nu eens op een grote mindmap, dan weer op een tekening, in een tabel of gewoon in een lijst. Na een dik half uur, drie kwartier begonnen de meeste kinderen terug naar de grote tafel te komen en riep Eva de anderen erbij te komen zitten, en begon ze te rapporteren wat er al was, van de functies die de verschillende vaten moesten hebben ten opzichte van het water (groot afval eruit, chemische stoffen eruit, enz...), maar evenzogoed zeer praktische zaken, zoals waar ze bidons konden vinden, afgedankte buizen, tot en met ontwerpen van vanalles die al naar voor gebracht werden. Evy beheerste de kunst om door het bos de bomen te zien en de verbanden tussen al dat gebrainstorm op een begrijpelijke manier te brengen.

Samen kozen ze ervoor om drie functies te isoleren, drie stadia voor het water en voor elk stadium een POC - proof of concept - of twee te ontwerpen. Voor elk van die ontwerpen werd een lijst opgemaakt, waaraan het systeem moest voldoen: toevoer zo en zo, afvoer zo en zo, die en die functie, dat en dat doel, dat en dat basismateriaal, enz.

De kinderen gingen aan de slag, sommige op papier, wanneer het basismateriaal nog niet beschikbaar was, andere konden daadwerkelijk beginnen te bouwen aan substructuren en zelfs volledige systemen. Hier zouden ze de komende weken aan werken. 

De bel ging lang voor Evy het verwacht had, ze was van groep naar groep gevlinderd om de theoretische bedenkingen die uit de grote tafel gekomen waren, op te frissen terwijl de groepen met hun handen - en ook wel hoofd - bezig waren.